Szkoła Podstawowa w Wiśniewie

Kronikę Szkoły Podstawowej w Wiśniewie założył Pan Franciszek Grosfeld w 1964 r. Pierwszy wpis to opis wsi sprzed 110 laty, dokonany na podstawie rozmów z ludźmi, krórzy pamiętają minione lata. Pan Grosfeld pisze: "W tamtych latach wieś Wiśniewo zamieszkiwało kilka rodzin średniozamożnej szlachty: Kulesze, Wiśniewscy, Milewscy, Wyrzykowscy. Ich potomkowie po dziś dzień tu zamieszkują. Oświata w tamtych czasach stała na bardzo niskim poziomie, ograniczała się na sztuce czytania druku oraz podpisania się na dokumencie urzędowym. Sztuki czytania i pisania uczyły dzieci babcie w długie, zimowe wieczory. Szkoła była w Zambrowie, odległym o 4 wiorsty. Dopiero po rewolucji oświatowej w 1905 r. rząd carski zaczął zakładać szkółki początkowe na wsiach, jedną dla kilku sąsiednich wsi. Prawo wskazywało, że do szkoły mogła uczęszczać jedna osoba z domu. Taka szkółka powstała w Gardlinie dla wsi Cieciorki, Konopki i Wiśniewa. Początkowo szkoła mieściła się w domu gospodarza Gołaszewskiego. Na kilka lat przed I wojną światową wybudowano drewniany budynek szkolny na placu kupionym przez tegoż Gołaszewskiego. Szkoła posiadała trzy oddziały. Po ukończeniu trzeciego oddziału abiturient mógł być przyjęty do szkoły średniej lub uczyć się rzemiosła. W szkole tej uczył nauczyciel Klewicki, który słynął z nadzwyczajnej surowości, bił bez opamiętania i litości. Niewielu uczniów kończyło oddział trzeci. Po I wojnie światowej jeszcze kilka lat nauka odbywała się w szkole gardlińskiej. Po roku 1920, gdy nastąpiła rewizja sieci szkolnej, Gardlin jako ośrodek szkolny przestał istnieć. Powstała samodzielna szkoła w Cieciorkach oraz w  Wiśniewie. Do obwodu szkolnego należały wsie: Wiśniewo, Ćwikły-Rupie, Ćwikły Krajewo i Gardlin. Nauka odbywała się w budynkach wynajętych u gospodarzy: Targońskiego Franciszka, Milewskiego Jana, Pawlickiej Bolesławy. Około 1922 roku władze szkolne wydały zezwolenie na przeniesienie szkolnego budynku z Gardlina na plac szkolny w Wiśniewie. W czasie okupacji hitlerowskiej budynek szkoły przestał być przybytkiem kultury i oświaty. Przez pewien okres czasu był więzieniem, gdzie przebywali rosyjscy jeńcy wojenni, którzy budowali mosty na szosie Białystok-Warszawa. Później, gdy zbliżał się front spełniał rolę szpitala wojskowego. Był też stołówką dla wojsk radzieckich w czasie marszu na Berlin. Po wyzwoleniu wsi, szkoła wznowiła działalność. Napotykano wiele trudności przy jej organizowaniu. Nie było sprzęty, okien, dach bez dachówek, wszędzie pełno słomy i gruzu. Powoli pokonywano przeszkody, wstawiono prowizoryczne meble i rozpoczęła się praca.